خوبه آدم تو این دنیا حداقل یکجایی داشته باشه که واقعا خودش باشه نه اون چیزی که بقیه انتظار دارن باشی.همون خود حقیقیت هر چند تلخ و سیاه.اینجا لازم نیست فرم آدمهای خوشبخت رو بگیری و کارهای احمقانه انجام بدی که تو چشم بقیه خوب به نظر برسی و تحسین بشی.تنهایی یک نعمته همیشه واسم نعمت بوده.

این سلول انفرادی بهترین جاست واسه فریاد کشیدن.واسه گفتن حرفهایی که هیچکس نمیخواد بشنوه و بهتره که کسی نشنوه.

بعد عمری فهمیدم معنی این جمله رو که میگه: از تنهای مگریز به تنهایی بگریز و به آرامش خاطر مجالی ده 

هيچ چيز عوض نمي شود . هيچ چيز فراموش نمي شود . آدم تصور مي كند ، خيال مي كند ، آرزو مي كند كه گذشت زمان دردها را كم كند و چيزي عوض شود ، اما واقعيت اين است كه هيچ چيز فراموش نمي شود . به جاهاي دور ذهن رانده مي شود اما مثل خاري كه پاي آدم را بزند ، حسش مي كني .

 

یا با هم قدم می زدیم ، دست در دست ، ساکت ، غرق دنیاهای خودمان ، هر کس غرق دنیاهای خود ، دست در دست فراموش شده . این طور است که تا حالا دوام آورده ام . و امروز عصر هم انگار باز نتیجه می دهد ، در آغوشم هستم ، من خود را در آغوش گرفته ام ، نه چندان با لطافت ، اما وفادار ، وفادار .حالا بخواب ، گویی زیر آن چراغ قدیمی ، به هم ریخته ، خسته و کوفته ، از این همه حرف زدن ، این همه شنیدن ، این همه مشقت ، این همه بازی .